ഓർമ്മയുടെ വീഥികളിൽ ഒരു ആർത്തനാദമായി മഴ തിമിർത്തു  പെയ്യുകയാണ്.

വിട്ടൊഴിയാതെയുള്ള പെയ്ത്തിൽ പലതും തൊട്ടും തലോടിയും മഴ,അതിന്റെ  സാന്നിധ്യം അറിയിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. പോകെ പോകെ മഴയുടെ ശക്തി കൂടിയത് കൊണ്ടാകാം ഉടുത്തൊരുങ്ങി നിന്ന യൗവനങ്ങൾ പോലും മഴക്കാറ്റിൽ ആടി ഉലയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചിലരാണേൽ കാറ്റിന്റെ വേഗതയ്ക്കു മുൻപിൽ ഞെട്ടറ്റു വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഒടുവിൽ മഴ പെയ്തകന്നപ്പോൾ വീഥിയിൽ കൊഴിഞ്ഞു വീണവരിൽ അവളുമുണ്ടായിരുന്നു. പരിമണവും പൂന്തേനും നഷ്ടപ്പെട്ട് ഇനി ആരുടെയൊ കാലടികളാൽ ഞെരിഞ്ഞമരുന്നതും കാത്ത്. പക്ഷെ  കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഓരോ പൂക്കൾക്കും ഒരിക്കലും പെയ്തൊഴിയാത്ത ഓർമ്മകളുണ്ടാകും കൂട്ടിന് !!